زندانی بزرگ خاک !عظمتی که در زیستن نمی گنجد ؛روح آزادی که سقف سنگین و کوتاه آسمان بر سینه

اش افتاده است .از شمشیرش مرگ می بارد و از زبانش شعر ،هم زیبایی دانش را می شناسد و هم

زیبایی خدا را ،هم پرواز های اندیشیدن را و هم تپش های دوست داشتن را ،خون ریز خشمگین صحنه ی

پیکار ،سوخته ی خاموش خلوت محراب !

چه میگویم ؟مگر با کلمات می توان از علی(ع) سخن گفت ؟ باید به سکوت گوش فرا داد تا او از علی چه

ها میگوید ؟او با علی آشناتر است.

علی انسانی که است از آنگونه که باشد و نیست .

در معرکه های خونین نبرد، شمشیر پر آوازه اش ، صفوف دشمن را به بازی میگیرد و سپاه خصم ، هم

چون کشت زار گندم هایرسیده ، در دم تیغ دو دمش بر روی هم می خوابد و در دل شب های ساکت مدینه

، هم چون یک روح تنها و دردمند ، که از خفقان زیستن بی طاقت شده و از "بودن" به ستوه آمده  ، بستر

آرامش را رها می کند و در پناه شب که با علی (ع) سخت مانوس و محرم است ، از سایه روشن های

آشنای نخلستان های ساکت حومه ی شهر ، خاموش می گذرد و سر در حلقوم چاه می برد و غریبانه می

نالد. و چه فاجعه ای  در آن لحظه که یک مرد بنالد و چه فاجعه ای که آن مرد علی باشد با این همه صبر و

شکیبایی فشار روزگار او را بع چنین کاری وا داشته باشد.

                                                                                                                   "دکتر علی شریعتی"

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: